نقد فیلم سیزده 59

سیزده 59 اثری ضعیف به کارگردانی سامان سالور است.داستان فیلم مربوط به رزمنده ای است که در جنگ به شدت مجروح می شود و به کما می رود اما پس از 30 سال در عین ناباوری به زندگی باز میگردد. این طرح داستان به کلی مشکل دارد.مگر میشود فردی پس از 30 سال افتادن بر روی یک تخت به ناگاه به زندگی بازگردد و سخن بگوید و راه برود؟(حتی توضیحات پزشکان نیز این قضیه را قابل باور نمی کند.)

وقتی داستان اشتباه پیش رود تا پایان کارگردان مجبور است برای درست کردن این غلط اشتباه پیش رود.مثلا فرار مسخره ی سید جلال در حالی که پرستار و دوربینها آنجا حاضرند یا صحنه ای که سید جلال دوست معتادش را مانند فرد روزگار دیده ای نصیحت می کند در حالی که 30 سال است مرده است.در پایان نیز همه چیز بی دلیل به یکدیگر منتهی می شود تا حفره های داستان پر شود که نمی شود.

مشکل دیگر فیلم سیاه جلوه دادن جنگ مقدسی است که برای آن از جوان تا پیر کشته شدند.چرا تمام رزمنده های نشان داده شده در فیلم یا معتادند یا بدبخت و یا کلاش و کلاه بردار؟آیا رزمنده ی با سعادت در دنیا وجود ندارد؟ و حتی چند دیالوگ توهین آمیز به جنگ در فیلم دیده می شود.(از پرویز پرستویی که ادعای عشق به وطن و جنگش جهان را برده است بازی در چنین فیلم مضحکی جدا که عجیب است.البته این استاد نام گرفته(پرستویی) اهل شعار هم است.)

در کل داستان فیلم حرفی برای گفتن ندارد و کلیشه ای خنده دار بیش نیست.(از مقایسه ی این فیلم با پاداش سکوت می توان به این شباهت ها پی برد که هر دو فیلم به نقد رزمندگان می پردازد.)این فیلم چیزی به سینمای دفاع مقدس نمی افزاید بلکه شان این سینمای مقدس را پایین نیز می آورد.

اگر بخواهیم نگاهی به بازی بازیگران بیندازیم : بازی پرویز پرستویی تکراری است و از فنون همیشگی اش نظیر اشک ریختن استفاده کرده و باید از داوران جشنواره ی امسال برای اهدا نکردن سیمرغ بلورین به او تقدیر کرد.اما در مقابل مهران احمدی یک بازی فوق العاده ارایه کرده و نشان داده مانند دیگران زیر نام کسی مانند پرستویی بازی خود را فراموش نکرده است.

و در آخر اگر بخواهیم یک نکته ی مثبت فیلم را مشخص کنیم می توانیم به شروع تاثیر گذار و هیجان انگیز فیلم اشاره کرد که نوید اثری قوی را میدهد که اینگونه نیست.